Woliera

[mirass]

Motylik błękitnogłowy (nebieskogłowy) Uraeginthus cyanocephalus

Mały ptaszek (osiaga 12cm długości), krewniak motylika krasnouchego i angolskiego, zamieszkuje Afrykę, dlatego rewir motylików błękitnogłowych nie miesza się z rewirem motylików krasnouchych. Czasem można spotkać błekitnogłowe na terenach angolskich. Jak odróżnić te gatunki skoro tylko u samców krasnouchego występują czerwone plamki po bokach głowy? Otóż samica motylika niebieskogłowego ma intensywnie czerwony dziób i błękitne czoło, zaś samica motylika krasnouchego ma czoło szare. Samiec ubarwiony intensywniej.
Biotopem tego gatunku są suche tereny, sawanny, gąszcze ciernistych krzewów, brzegi rzek.
Ptaki te najlepiej czują się w przestronnych klatkach lub jeszcze lepiej wolierach wewnętrznych bądź zewnętrznych, w których mogą przebywać podczas ciepłych miesięcy roku. Ważne jest, aby w pomieszczeniach tych było ciepło i było w nich dużo roślin. Ptaki te nie lubią towarzystwa, choć w większych wolierach mogą przebywać z innymi drobnymi ptakami, typu astryldy, amarantki.
Żywienie: Motyliki te karmi się podobnie jak astryldy, podstawą powinna być dobra mieszanka ziaren składająca się z różnych gatunków prosa, kanaru, maku i nasion chwastów. Bardzo ważne jest podawanie skiełkowanych ziaren prosa, zieleniny, pokarmu jajecznego, a także owadów i ich larw (mszyce, mączniki, świerszcze, jaja mrówcze itp.). Nawet niezbyt długi brak pokarmu i wody może odbić się na kondycji naszych ptaszków.
Zazwyczaj unika się ptaków z odłowu, których jest i tak dosyć dużo, gdyż mogą być chore na kokcydiozę i inne choroby. Takie ptaki powinny przejść dosyć długą kwarantannę i dostawać wiele witamin.
Rozmnażanie: Najlepszym miejscem do rozmnażania jest woliera gęsto porośnięta roślinami sztucznymi i naturalnymi. Co prawda bywały przypadki udanych lęgów w klatkach, jednak nie były one zbyt częste. Do dosyć dużej woliery wpuszczamy nawet kilka par motylików (zależnie od wielkości pomieszczenia). Dobrze by było gdyby ptaki mogły się same dobrać w pary. W dobrze urządzonej wolierze wieszamy półotwarte budki lęgowe (więcej niż par), a także koszyczki lęgowe, aby ptaki miały, w czym wybierać. Jeszcze przed legami należy przyzwyczaić ptaszki do pobierania pokarmu jajecznego, aby w ich czasie nie było problemów. Na dno klatki wrzucamy kawałki siana, papieru, sierści, mchu i traw. Samiczka składa 4 – 5 jajek, o które troszczą się oboje rodzice przez okres około 2 tygodni – zazwyczaj nieco krócej. Po tym czasie klują się młode, które pozostają w gnieździe jeszcze przez dłuższy okres. Zaraz po wylęgu młodych do woliery powinna wrócić mieszanka jajeczna i owady. Jeżeli ptaszki nie będą przyzwyczajone do tych pokarmów, wyrzucą młode i wezmą się za odbudowe kondycji do następnego lęgu. Jeżeli uda nam się odchować młode to gdy potrafią już same jeść odstawiamy je od rodziców.